En daar ging ik fout -een eindezinspunt- dus we beginnen gewoon opnieuw met het formuleren van De Langste Zin, want ik heb er niet alleen de tijd voor, maar ik heb ook een arrangement dat me vertelt dat ik vanavond eraan toe ben, dat ik het vanavond moet doen: het maken, het formuleren en het inspreken en voorlezen van De Langste Zin, wat die dan ook mag inhouden, want dat maakt eigenlijke helemaal niet uit; het uitgangspunt is ongelooflijk banaal, want het gaat puur om lengte en je weet als het om lengte gaat, dan is er iets fout, dat hoort eigenlijk helemaal niet ter zake te doen, want het gaat toch om kwaliteit, het gaat toch om substantie, het gaat toch om omvang in meer essentiële zin, zou je zeggen, maar vanavond is dat niet het geval, in elk geval niet voor mij, want ik ben bezig met het formuleren van De Langste Zin en daarbij is het voor mij alleen maar van belang om het een aan het ander te paren, of het nou iets met elkaar te maken heeft of niet, dat maakt helemaal niet uit in het formuleren van die langste zin, waarbij ik niet eens onderscheid wil maken tussen de langste zin in het Nederlands, mijn langste zin, of de langste zin in het algemeen, welnee, ik wil dat het één zin is, waarvan iedereen, in welke taal ook actief, zal kunnen toegeven dat dit werkelijk De Langste Zin is, maar of dat gaat lukken - ja - dat is natuurlijk weer een heel andere zaak, want daar ben ik een beetje onzeker over, want er zijn al verschillende pogingen gestrand om De Langste Zin of in elk geval de zin te maken waarvan ik denk dat het De Langste Zin is en iedere keer weer op iets anders, elke keer wel lijkt het mij duidelijk dat het een kwestie is van concentratie, want alleen gefocused, geconcentreerd, is het mogelijk om elke eindezinspunt te vermijden en daar een komma, een puntkomma of wat dan ook van te maken dat de ene zin aan de andere zin kan paren en zo kan blijven werken aan één geheel en ik moet je zeggen dat het mij bijzonder moeilijk valt om hier onder deze omstandigheden dat te doen en soms vraag ik me af of het niet beter zou zijn geweest om het in de studeerkamer te maken en hier vanavond alleen maar voor te lezen, maar ik denk dat het leuker is en ik denk dat het mij ook beter ligt om het zó te doen, puur improviserend, hoewel ik weet dat dat aan de schrijvers die het nalezen hilarische momenten zal opleveren en een ongelooflijke hoeveelheid leedvermaak, waar ik op zich niet op zit te wachten, want nu ik eindelijk een klein beetje bekend begin te worden, wil ik natuurlijk niet meteen wéér te kakken worden gezet door iemand met meer aanleg voor gesproken of geschreven tekst en desondanks probeer ik het gewoon te doen, want ik heb er schijt aan; wanneer jij schrijver bent en dit leest of hoort en denkt dat het belachelijk en banaal is dan denk ik: "Nou en, wat kan mij dat schelen," want ik doe in elk geval de poging, ik ga gewoon De Langste Zin maken of dat nou ergens op slaat of niet; het maakt mij helemaal niets uit, hoewel ik het wel weet: lengte is niet van belang, althans dat wordt mij altijd gezegd en daar ga ik dus maar van uit -daarom ben ik juist een specialist in ultra-korte zaken, in zeer gecomprimeerde settings, set ups, in zaken die zich helder en snel laten formuleren of samenvatten, waar ik een zekere naam in heb- maar vanavond ga ik proberen daar omheen te gaan, want vanavond heb ik maar één uitgangspunt en dat is het maken van de aller-, allerlangste zin, de zin die het waard is om de titel De Langste Zin te dragen, want ik zou graag een begin maken met een nieuwe traditie, een traditie die verder gaat dan die van Fidel Castro die met een viereneenhalf uur durende speech een Guinnes Book of Records record heeft gemaakt, maar als je het in zinnen opdeelt, waarschijnlijk lang niet zover is gekomen als ik bij mijn vorige poging om De Langste Zin te maken, een poging die strandde na achtenvijftig minuten en vijftig seconden, wat wat mij betreft niet niks is en als ik dan nu kijk naar de magere zeseneenhalve minuut die ik op dit moment bezig ben dan denk ik van ja, shit, gaat dat allemaal nog wel lukken vanavond, of gaat het anders lopen en dat blijft moeilijk te voorspellen, want ik concentreer me op het vermijden van die eindezinspunt, ik doe echt ontzettend mijn best, maar ik weet inmiddels hoe moeilijk het is, want ik ben al toe aan mijn tiende poging hier vanavond en ik hoop dat je het me vergeeft, want het neemt veel tijd in beslag en als je dit op dit moment leest, dan heb je het waarschijnlijk nog moeilijker dan de mensen die er live bij zijn, want die hebben in elk geval nog iets te zien, elkaar en misschien genieten ze wel van de muziek die op dit moment onder de zin klinkt, geklonken heeft moet ik zeggen want het is alweer voorbij of nee, daar begint het weer, dat heerlijke nummer Hindustan van The Three Suns uit november 1948, een bijzonder koude novembermaand met achtentwintig dagen vorst, waarvan drieëntwintig onder de min tien graden Celcius, zodat er eigenlijk weinig overbleef dan dicht op de kachel te zitten en de radio zo hard mogelijk te zetten, om te genieten van die heerlijke muziek van The Three Suns, waarbij je je tranen de vrije loop kan laten, zonder dat iemand zich afvraagt wat er in godsnaam met je aan de hand is en daar had men wel behoefte aan in november 1948, want al het oorlogsleed was nog lang niet geleden en dat gevoel, dat onze grootouders hebben gekend, dat gevoel, dat kun je vanavond meekrijgen dankzij de muziek van The Three Suns en eigenlijk is het jammer dat als je dit leest, deze langste zin, dat je dat dan niet erbij krijgt en ik kan je dan ook aanbevelen zelf eens op zoek te gaan naar een opname van The Three Suns, niet voor niets jaren zo succesvol geweest, dat ze zelfs op een groot label werden uitgebracht in 1948 en hoewel me op dit moment even ontschoten is hoe dat label heet, kan ik je wel vermelden dat er ongelooflijk leuke muziek op is uitgebracht, waaronder dus van The Three Suns, ook veel meer dan dit nummer, Hindustan, maar ook van heel andere artiesten die allemaal ongelooflijk populair waren in die eerste jaren na de oorlog toen naast Amerikaanse cultuur ook acts als The Three Suns absoluut succes hadden in Nederland en als ik ernaar luister op dit moment, dan begrijp ik ook een heel klein beetje waarom, want zeg nou zelf: dat vingervlugge van dat loopje dat er net was, dat is toch mooi, dat geeft toch net eventjes een accentje, waardoor je meegevoerd wordt in het sentiment van het lied - het is misschien een beetje technisch, maar laat ik eens iets zeggen over muziek en ik weet dat ik me dan op glad ijs begeef, want het is allemaal informatie uit de derde hand, maar het komt van mensen waarvan ik hoop dat die wel verstand hebben van muziek, die in elk geval rijksgediplomeerd componist zijn, zoals: het idee dat het toontje hoger dat we allemaal wel kennen een halleluja-gevoel geeft en dat dat halleluja-gevoel niet gekoppeld is, gebonden is moet ik zeggen, aan een bepaald persoon of een bepaald soort persoon, maar dat werkelijk iedereen datzelfde gevoel ondergaat als je luistert naar muziek en je hoort dat toontje hoger, die ene bepaalde techniek, zoals er ook akkoorden zijn die, in de juiste volgorde gespeeld, een bepaald gevoel geven, zoals een setting van een liedje in een mineur die ook daadwerkelijk een beetje een complentatieve of zelfs trieste stemming geeft, maar daarmee waarschijnlijk ook een heel mooi moment voor de mensen die het meemaken en mij is verteld dat dat soort dingen die je zou kunnen meten -want muziek is trilling van de lucht en valt nauwkeurig op te meten- dat die dingen universeel zijn, althans universeel als we puur kijken naar de mens en laten we het vanavond alsjeblieft daartoe beperken, want anders weet ik helemaal niet meer waarmee ik bezig ben en het is al zo complex, want De Langste Zin is een zin die alle kanten opgaat en ik ben er dus ook een beetje aan onderhevig, dus laten we ons beperken tot de mens, de mens in zijn geheel, als soort, die van muziek bepaalde effecten ondergaat, zoals - denk ik- van dit muziekje van The Three Suns een bijzonder meeslepende invloed uitgaat, terwijl het nummer wat sentimenteler klinkt dan het zou kunnen zijn, zo heeft André van Duin een versie uitgebracht in het Engels: Every Day, nee, Every Morning, Every Evening of zoiets, want in het Nederlands is het Ied're Dag, nee, ied're Morgen, ied're avond, denk ik aan jou, wat een mooie gedachte is en eigenlijk zou ik willen dat op dit moment ik die geachte ook zou hebben, maar dat is niet zo, want ik ben me aan het concentreren op De Langste Zin, wat in feite natuurlijk volkomen futiel is, zeker op de dag waarop mijn vriendin die ik zo enorm heb gemist thuis is gekomen en hier vanavond niet is, wat af en toe toch het gevoel geeft dat ik liever daar dan hier was geweest, maar ja, dat strookt niet helemaal met de ambitie om De Langste Zin te maken, dus daar trek ik me op dit moment maar even niets van aan en ik ga gewoon stug door met proberen die uitdaging tot een goed einde te brengen en dan zal ik echt nog even door moeten gaan want op dit moment ben ik nog maar een klein kwartier bezig en dat is wat mij betreft nog lang niet lang genoeg om de titel De Langste Zin toe te kunnen eigenen voor deze zin en daarom zal ik voorlopig nog wel eventjes doorgaan, maar de enige die ik heb gesproken die echt verstand heeft van taal -een vriendin van me die schrijfster is- die schrok enorm toen ik vertelde dat het vanavond zou gebeuren, De Langste Zin, want volgens haar getuigde het van teveel lef, van overmoed en was het totaal onhaalbaar, zou het me nooit lukken om iets te maken dat algemeen erkend zal worden als De Langste Zin, maar ik doe het toch, want ik ben eraan begonnen en waarom zou ik er dan niet mee doorgaan, waarom zou ik het niet gewoon blijven proberen, terwijl ik weet dat het eigenlijk geen doen is, want niemand houdt het vol, niet ik en ook niet iemand anders, niet iemand die dit leest, niet iemand die luistert, maar jojojoj