Er is een spiegel in mijn huis. Hij hangt boven, achter een schuifpaneel op de overloop. Van onze factie mag ik om de drie maanden op de tweede dag van de maand voor die spiegel gaan zitten, de dag waarop mijn moeder mijn haar knipt. Ik zit op een kruk en mijn moeder staat achter me met een schaar om mijn haar bij te knippen. De plukken vallen in een matblonde cirkel op de grond. Als ze klaar is strijkt ze mijn haar uit mijn gezicht en draait het in een knotje. Ik zie hoe kalm ze eruitziet en hoe geconcentreerd ze te werk gaat. Ze beheerst de kunst om ergens helemaal in op te gaan heel goed. Dat kan ik van mezelf niet zeggen. Ik werp een stiekeme blik op mijn spiegelbeeld als ze even niet oplet, niet uit edelheid, maar omdat ik nieuwsgierig ben. Je uiterlijk kan in drie maanden behoorlijk veranderen. In de spiegel zie ik een smal gezicht, grote, ronde ogen en een lange dunne neus, ik zie er nog steeds uit als een klein meisje, hoewel ik ergens in de afgelopen maanden zestien ben geworden. IN de andere facties worden verjaardagen wel gevierd, maar in de onze niet. Dat zou genotzuchtig zijn. Zo, zegt mijn moeder terwijl ze de knot vastspeldt. Haar ogen betrappen de mijne in de spiegel. Het is te laat om weg te kijken, maar in plaats van me te berispen glimlacht ze naar ons spiegelbeeld. Ik frons mijn wenkbrauwen een beetje. Waarom geeft ze me geen standje omdat ik naar mezelf staar?