ใจของผม บางครั้งมันก็ล่องลอยไปไกลสุดสายตา สิ่งที่ผมคิดว่าได้ครอบครอง บัดนี้ ได้หมุนเวียนเปลี่ยนเจ้าของเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เราทุกคนไม่อาจรู้ได้เลย ว่าสิ่งใดจะผลัดเปลี่ยนกันเข้ามาในชีวิตบ้าง ทำได้เพียงจ้องมอง และปล่อยให้มันหลุดมือไปตามกาลเวลา คุณลองจินตนาการว่าคุณเองถือลูกโป่งอยู่กำมือหนึ่งสิ ทุกวัน ทุกวัน.... ลูกโป่งเหล่านั้นค่อยๆ ลอยหายไปบนผืนฟ้าคราม โดยคุณทำได้เพียงเหม่อมองมันที่กำลังลิงโลดจากการได้รับอิสระ เอาล่ะ ตอนนี้ผมมีคำถาม ลูกโป่งเหล่านั้น กำลังยิ้มหรือร้องไห้กันแน่นะ? ผมไม่เข้าใจ ว่าตอนที่ผมจำต้องปล่อยให้มันโผบินไปสู่ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่นั้น เจ้าลูกโป่งกำลังทำสีหน้าอย่างไรอยู่? มันอาจจะดีใจ เพราะในที่สุดผมก็ปล่อยให้พวกมันเป็นอิสระ ได้บินไปอย่างเสรีเสียที หรือมันอาจกำลังร่ำไห้ ที่ต้องลาจากผมไปอยู่ในที่ไกลแสนไกล ...ไม่อาจรู้ได้เลย... ...จริงๆ ครับ....