Na granicy lasu Venefir, gdzie mrok gęstnieje wcześniej niż gdzie indziej, pojawił się Dargoth, wojownik niegdyś służący w straży królewskiej Nithal. Zniknął podczas oblężenia Karka-han, a jego imię wykuto na tablicy poległych. Teraz powrócił, lecz nie jako człowiek, lecz jako coś, co kroczy w ciszy i nie potrzebuje snu. Jego zbroja połyskuje rdzą, a miecz wciąż ocieka krwią, choć nikt nie widział, by go unosił. Kupcy z Werbin przysięgają, że Dargoth pojawił się na gościńcu, a wszystkie konie padły ze strachu na jego widok. W Tuzmer rozniosła się wieść, że szuka dawnego herbu swego rodu, zatopionego wraz z zamkiem na dnie jeziora Harvil. Gdziekolwiek idzie, ogień nie daje ciepła, a pieśni bardów urywają się jak przecięte nożem. Margonem znów szepcze jego imię i nie wiadomo, czy to ostrzeżenie, czy modlitwa.