gençliğimde gergin stresli mutsuz günlerim çok oldu eş olarak baba olarak kendimi suçlu hissettiğim değersiz gördüğüm dönemler yaşadım şimdi hayatım anlamlı coşkulu ve şükür duygusuyla dopdolu neden içinde yaşadığım koşulların iyileşmesinden mi geliştirdiğim farkındalıkların sonucu mu bazı şeylerin daha önemli olduğunu anlamaya başladım bir gencin gönlünün muradını keşfetmesinin kıymetini mutlaka işitmişimdir ama bende ı sözü duyacak kulak yoktu etrafımda nasihat edenler vardı ama asıl ihtiyacımın sohbet edebileceğim bir mentor olduğunun farkında değildim ne hayatımı şimdi ve buranın anlamlı olabilmesi için büyük resmimi gönlümün keşfetmem gerektiğinin içinde büyüdüğüm ortamda başarımın diğerleriyle kıyaslanarak belirlendiğini öğrenmiştim başarının sonuçta değil süreçte yaşandığını anlayıncaya kadar uzun süre acı çektim başkalarının özellikle büyüklerin gözünde beğenilmenin takdir edilmenin önemli olduğunu düşünürdüm herkes beni takdir ederken neden içimi boş ve hayatımı anlamsız bulduğuma bir türlü akıl erdiremezdim