รัฐสมัยใหม่ เป็นรูปแบบรัฐชนิดหนึ่ง ซึ่งแตกต่างจากรัฐที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ โดยถือกำเนิดขึ้น เมื่อราวสองร้อยปีที่ผ่านมานี้เอง มีลักษณะเด่นๆ ที่มีความสำคัญได้แก่ การที่ประเทศ หรือรัฐ มีรัฐบาล ที่มีศูนย์กลางอำนาจที่มีความแน่นอน เช่น มีเมืองหลวงที่แน่นอน และมีระบบราชการสมัยใหม่ที่มีความเป็นปึกแผ่น การมีแนวคิดเรื่องอำนาจอธิปไตยที่ชัดเจน ปกคลุมทั่วดินแดน เป็นนิจนิรันดร์ และธำรงอยู่เหนืออำนาจอื่นๆในประเทศ การมีดินแดนจำนวนหนึ่ง ที่มีความชัดเจนแน่นอน และการมีประชากรของรัฐจำนวนหนึ่ง ที่มีความเป็นหนึ่งเดียว และมีสำนึกความผูกพันกับรัฐ เป็นต้น อย่างไรก็ตาม รัฐสมัยใหม่ดังกล่าวข้างต้น ปรากฏว่ามีการจัดโครงสร้างภายในของรัฐ ที่มีความแตกต่างกันพอสมควร หลักใหญ่ๆ ก็คือ การที่เราควรจะพิจารณาเป็นเบื้องต้นเสียก่อนว่าภายในรัฐหนึ่งๆ มีโครงสร้างของการใช้อำนาจรัฐ แบ่งออกไปในลักษณะใด หากมีการใช้อำนาจอยู่ที่องค์กรเดียว หรือมีศูนย์กลางอำนาจเดียว ในการตรากฎหมายและนโยบายการปกครองประเทศ หรือว่าอำนาจบริหารกระจุกตัวอยู่ที่ รัฐบาลแห่งชาติ เราก็มีความนิยมที่จะเรียกการปกครองในรูปแบบรัฐดังกล่าวว่าเป็น รัฐเดี่ยว แต่หากมีศูนย์กลางอำนาจ ที่กระจายออกไป และแบ่งออกเป็นหลายชั้นอย่างเป็นระบบ และอย่างชัดเจน เราก็นิยมที่จะเรียกว่า เป็นการจัดรูปแบบรัฐในแบบ รัฐรวม