Style! Wat een fantastisch evenement! Ronduit ongelooflijk om het te hebben mogen meemaken! Maandagmorgen van carnaval heet hier Jouvert (naar het Franse Jour Ouvert, voor de opening van het festijn), waarbij er om 4 uur des ochtends verzameld wordt in de straten van de steden (wij waren in het nabije Roxborough) met trucks vol schaarsgeklede vrouwen en mannen en rum. Er wordt gewined (vrouwen komen met hun kont tegen je voorkant schuren of andersom -de foto’s op Facebook komen eraan) in de duistere morgen dat het een lieve lust is. Wanneer de dames erg vlezig zijn en stevig tekeer gaan is het soms vrij pijnlijk voor jouw ‘bumper‘, heb ik gemerkt. Wanneer de zon dan opkomt is er de eerste climax, met nog meer muziek en drank. Aangezien wij die dag gingen duiken is er van rum of andere alcohol erg weinig sprake geweest. Na zonsopkomst zijn wij even gaan afkoelen in de zee, met een ‘wining-in-zwembroek-en-bikini’-sessie. Grappig, zeker als de golven ook nog eens meehelpen met het mensen tegen elkaar aanduwen. Toen we onze kleren vervolgens weer aanhadden trokken we weer door de straten van Roxborough voor het tweede hoogtepunt van de morgen. Modder! Naar aloude creoolse traditie/Afrikaans geloof dienen de geesten van de vierders gezuiverd te worden door het rondgooien van de betere ‘slurries’. Mooi hoor, iedereen smerig. Ik kan je garanderen dat het op basale beats en met oerkreten doorspekte socanummers, uitvoeren van paringsdansen met modderige vrouwen toch wel een fenomenale belevenis genoemd mag worden. Helaas heb ik er geen foto’s van, het fototoestel mocht niet smerig worden. Die dag is verder gespendeerd aan het duiken, de laatste hand leggen aan de kostuums voor de dag erna en het sparen van de energie. Dinsdag immers, stond gepland als ‘non-diving-day’. We zouden carnaval vieren met onze ‘mas band’, te vergelijken met een carnavalsvereniging, wat we in feite waren. Samen met de Speyside Rangers (‘ecologisten’ met als beroep visser die ijveren voor bescherming van de wateren in en om Speyside voor het vrijwaren van ons duikplezier en hun vangst) was ons thema ‘Ridge to Reef’ ofte ‘Regenwoud tot Koraalrif‘. Algemene boodschap: het ecosysteem ‘Tobago’ is één geheel; bescherm het voor de toekomst van je kinderen en inkomsten uit toerisme! Bijna de helft van ons allen was verkleed als ‘marine creature’ (dwz vis, papegaaivis, rog, …) en zowat de andere helft was oerwoudbewoner (aap, kolibri, papegaai, vlinder,…). Ook waren er enkele mensen verkleed als ’Ranger’ die dan het ecosysteem zouden beschermen van de kwade invloeden. Ik tenslotte, was verkleed als Kwade Invloed, genaamd ’Evil Spearfisher’. Ik was verkleed als een duivel, met een speer en hoorns en ik had me voor de gelegenheid ingesmeerd met houtskool. Ook had ik me kaal laten scheren, op een sik en mohawk (beiden blond!) na. De foto’s zijn behoorlijk ’evil’, ik moest weinig moeite doen om eruit te zien als de slechterik. Vroeg in de ochtend verzamelde onze mas band voor vertrek bij ons huis. Er moesten nog enkele kostuums gemaakt worden (in Tobago zijn mensen extreem ongeorganiseerd. Ronduit vervelend, zelfs voor iemand die in Europa niet als een planwonder beschouwd wordt…) voor we konden vertrekken, waardoor iedereen enkele uren rond ons huis aan het ‘limen’ was in plaats van carnaval vieren. Na aankomst in Scarborough (hoofdstad Tobago), was het tijd voor een goede lunch, gemaakt met lokaal voedsel (bestaande uit vlees- of visgerecht, vol stukken vet en een erg smakelijke saus; en zgn. ‘ground provisions’ ofte een mengsel van aardappelen, gekookte groene bananen -werken goed! als afrodisiacum-, zoete aardappelen, ….). Daarna was het tijd voor de ‘parade’. Wij achter onze truck, in vol ornaat en in de juiste muziek (playlistje van een uurtje; ken alle muziek intussen van buiten; prachtig souvenir; mensen die het afstudeerhok met mij gaan delen zullen het snel leren kennen) en zonder alcohol in het bloed; hebben een feestje gebouwd om U tegen te zeggen. Drie keer langs het parcours stond er een podium opgesteld voor de ‘jury’ en voor elk van deze podia deden we een soort van ‘voorstelling’ van wie we waren en wat we te vertellen hadden. Achteraf bleek dat we 4de zijn ge-eindigd. Een mooi resultaat voor de eerste keer dat deze mas-band haar ding deed. Na de stoet zelf, was het tijd voor het diner; en aangezien het 5.30pm geweest was, mochten we aan de alcohol. Clandestien was er al een en ander genuttigd, maar nu mochten er ook openbaar, volgens CoralCay-regels, 4 pilseners genuttigd worden. Immers, de dag erna was een duikdag en het is gevaarlijk om te duiken met teveel alcohol of afgebroken alcohol in je bloed. Uitdroging is de belangrijkste oorzaak van duikongevallen met blijvend letsel. Na het diner zagen we de andere mas-bands langskomen. Er zijn grofweg twee soorten. Je band is ofwel een ‘dance-band‘, zoals ons; of je bent een ‘steelband’. in het laatste geval heb je een gigantische truck vol met ‘steelpans’ ofte goed afgestemde olievaten, geschikt voor het produceren van calypso-muziek. Een LANGgekoesterde droom ging in vervulling. Corneel Jr. ging calypso-drummen op een steelpan. Ongelooflijk cool welke geluiden, ritmes en vibes je uit zo’n apparaat gesleept krijgt. Heerlijck ende puur genieten. De man met wie ik aan de praat raakte zei dat, op basis van mijn spel, ik duidelijk thuishoorde in de ritmesectie en dat ik een goede jazzdrummer was. Hij bood me zowaar een plek aan in zijn band. Ik moest hem helaas vertellen dat ik Europeaan was, met grote interesse maar geen tijd/mogelijkheid om zijn band te vervoegen. Vereerd verliet ik de truck…. Hierna trokken we verder de stad in, waar er blijkbaar terug modder was bovengehaald om het einde van carnaval te vieren. We dronken fris en helder Heineken bier (dat zowaar meer smaak heeft dan de lokale Stag- en Carib-brouwsels) en wat betere rumsoorten. Veel weet ik er niet meer van maar blijkbaar hebben anderen foto’s genomen. Men friste enkele dagen later mijn geheugen op en naar wat ik toen hoorde, moet het hét (of een van de) meest schandalige aangeschoten moment(en) zijn dat/die ik ooit heb meegemaakt. Gelukkig waren de duiken de dag erna zeer ondiep en makkelijk. Denk niet dat ik iets anders/meer had aangekund…. De waarde van onze activiteiten voor de locals. Wat hebben de locals aan onze aanwezigheid? Wij, gebruinde maar nog steeds blanken, worden hier niet helemaal gezien als toeristen, maar zeker ook niet als locals. Ergo: we zijn een leuke bron van inkomsten (er is een juwelenverkoop gehouden hier, voor de internetverbinding worden we afgezet, wil je limen met locals dan vragen ze je om hun rum te betalen,…) maar toch zijn locals niet echt opdringerig naar ons geld. Naar onze vrouwen daarentegen…. Er is/was een vaste groep van zo’n vijftal mannen van de Speyside Rangers (zie hoger) die langskwamen om met onze vrijgezelle dames te feesten/ze uit te vragen voor zaterdagavond/zondag en ze stukjes Tobago te laten zien die de rest van de aanwezigen hier op de site niet te zien krijgt, of toch niet zo goedkoop. De ‘indecent proposals’ (ooit gehoord van de uitnodiging ‘shall we do 20 toes and two noses’?) vliegen je om de oren; cru gesteld: ‘die negers denken maar aan één ding’. Naast bedpartners en geld voorzien we de locals gelukkig ook van data over de koraalriffen. Deze data gaan naar de Tobago House of Assembly (THA), vrij goed vergelijkbaar met de Vlaamse regering, want de regering van deelstaat Tobago en bevoegd voor land- en persoongebonden zaken zoals milieu en onderwijs. Met name deze twee gebieden zijn zaken waarbij CoralCay samenwerkt met de THA. Over de rifgegevens krijgen we geen feedback, voor zover wij weten verdwijnen onze data in een of ander archief. Er gebeurt immers erg weinig door de overheid op het vlak van koraalrifbescherming. Het enige is het ‘Marine Park’ rond Buccoo Reef, in het westen van het eiland, maar dat Marine Park bestaat vooral op papier. In dat natuurgebied wordt naar hartenlust gevaren, gevist, ge-jetskiet, gesurft enzovoort enzovoort. Er is geen enkele consequentie aan het overtreden van de regels van dat natuurgebied. Nochtans zijn de koraalriffen, samen met de bossen en de resorts, de belangrijkste bron van inkomsten voor het eiland. Begrijpe wie kan… Wat we wel weten: de locale Charlotteville-overheid gaat gebruik maken van onze data. Binnen de gemeenteraad wordt er gediscussieerd over de wenselijkheid van het verlengen van de pier (nu: 20 meter) naar een lengte van een kleine honderd meter, die dan tot diepwater zou lopen zodat cruiseschepen kunnen aanleggen. Deze zouden extra inkomsten voor het dorp betekenen, met aan de andere kant een grote druk op de riffen, met gevolgen voor de inkomsten uit visvangst en duikindustrie…. Hier kunnen de gegevens van CoralCay helpen in de beslissing….. Aangezien de jeugd de toekomst is, heeft CoralCay het beleid om de locale kinderen wat bij te brengen over milieu, natuurbescherming en zorgvuldig omgaan met grondstoffen en materialen. Om dat te doen wordt er toneel gespeeld, spellen gespeeld en geknutseld met de klein mannen. Momenteel zijn we ons aan het voorbereiden op het stuk ‘Danny’s dilemma’, waarbij een vis samen met de kinderen het koraal gaat redden door het rif niet meer te vervuilen. Leuk om een beetje met die kinderen te spelen. En tenminste iets waarbij de toegevoegde waarde van ons werk voor de locale bevolking onmiddellijk duidelijk is! En verder… Vind ik het duiken nog steeds (na meer dan 3 maanden) supertof. Ongeacht of je iets fascinerend ziet of niet, het gevoel onder water te leven en daar iets te doen is fantastisch. Na alle gesprekken die ik tot dusver met duikers gehad heb, blijkt dat er veel meer mogelijkheden voor een redden door het rif niet meer te vervuilen. Leuk om een beetje met die kinderen te spelen. En tenminste iets waarbij de toegevoegde waarde van ons werk voor de locale bevolking onmiddellijk duidelijk is! En verder… Vind ik het duiken nog steeds (na meer dan 3 maanden) supertof.